17 Oktober - 31 Oktober in beeld

Lieve allemaal,

De input verhield zich niet met de output, dus helaas geen motivatie meer om hele verhalen te schrijven. Een foto-update, zodoende. Afgelopen 2 weken: New York herontdekken met mama, Halloween.


Ellis Island: fantastisch met verhalen van immigranten die er doorheen gegaan zijn bij binnenkomst van de US.





The Piano Bar: My heart will go on van Celine Dion aangevraagd, voor Joep: "I usually don't do this song, but for you I will, Joe P... Eeeeeverynight in my dreams, I see you... I feel Joep.. (......) Now get off my fucking raft. Stay in the cold water. You selfish whore!"





Meatpacking distric vanaf the High Line. Zoek: Famous designer, famous landmark, very familiar buildings (grachtenpandjes.. zoek goed!)





Sneak preview op Lady Liberty vanaf de High Line.





The best coffee in town volgens NY Times bij Washington Sq.






Lunch op rooftop in Williamsburg met gay vampire Eric (niet op foto..)





Central Park in herfstkleuren. De iceskating rink ligt er al. Jess, Kim.. Nina? Romantisch rondje schaatsen in Central Park?





Top of the Rock, top of the world.. Mooiste sunset ever. Dit is niet op de sunsetstand genomen. De kleuren waren onrealistisch, zo mooi.





The Empire State.





St. Pauls Chapel met op achtergrond Ground Zero. Where George Washington was worshipped, where volunteers and firefighters rested after hours and hours of excavating. Tranentrekkend. Literally. Gelukkig kan je daarna de emoties wegshoppen. Slim van Century 21.




Toen afscheid van moesje. Helaas, of misschien juist beter, heel kort en vluchtig doordat de straatdealer zich er mee bemoeide: "Mrs, you can rest easy, while she lives here and while I live here, nothing will happen to her. I will make sure." Bedankt voor de bijdrage Dannyboy. Timing misschien wat minder geslaagd. Daarna: Israel-Palestina conferentie waarin George Fletcher op de vingers werd getikt na het leveren van vurige kritiek: "Like they say in the Godfather, it's all business George."






Stevie Wonder in Apollo Theater :)






Proud to be fout... Zo fout.






Trick or treat.






De parade. Blij vanaf bovenop de parkeermeter.





En dan nu... helaas, aanpoten. Papers schrijven, midterms maken, lezen, lezen.. lezen. Met hier en daar een feestje uiteraard. En dan snel alweer bezoek van mijn lieve Nina. Tijd vliegt. Oh my. Kan iemand op de vertraagknop drukken aub?

New York - de negende week

Lieve allemaal,

Er is alweer flink wat tijd verstreken. De zomer begint zich te laten verdringen door de herfst. Het zonnetje is nog heerlijk, maar er ligt soms een koude ondertoon in de wind, hier en daar begint zich een blaadje te verkleuren. Het brengt aanpassingen met zich mee... Het begint zich langzaam te laten voelen dat het nu toch helaas echt tijd wordt om de studie serieus te gaan nemen. Midterms komen eraan, papers moeten geschreven worden, nog acht (!!) weken en dan zit dit semester er al weer op. Holy shit.

Doordat de zomer begint te vervagen, groeit het besef heel langzaam: dit is eindig. Te meer reden om de versnelling een tandje hoger te zetten en nóg meer te genieten. Het is zo makkelijk om de stad toch een beetje for granted te gaan nemen. Maar wij strijden met man en macht tegen sleur: There's something on every night, en wij zullen erbij zijn! Vorige week dus een hele volle week gehad: muziek.. muziek... oh.. en muziek!

Vrijdag en zaterdag traden The Temper Trap en Foals op. Temper Trap was muzikaal onfeilbaar, daardoor hier en daar een beetje té gepoetst, maar hell... die gast kan ZINGEN. Wát een stem. En nog een plectrum van de gitarist weten te scoren, die heeft een ereplaatsje in mijn kamer. Foals was juist het tegenovergestelde van gepoetst, ze stonden keihard te rocken. De zanger is in elke mogelijke geluidsinstallatie geklommen, het balkon opgeklommen, hij heeft zich van het podium in de armen van het publiek gegooid en heeft gecrowdsurfd, helaas schatte hij het publiek wat sterker in dan het was, ze hebben hem laten vallen, arme jongen. Heb af en toe voor mijn leven en vooral mijn tenen gevreesd, er werd wat afgesprongen, maar oh wow, het was fantastisch!! Na het concert de gympies in de tas gestopt, hakken eruit getoverd, rocking Brooklyn omgeruild voor hot&happening Meatpacking... did I mention I love this place?

The Temper Trap


Daarna weer twee dagen op de uni. Dinsdag hebben we tot 8 uur 's avonds Law of Genocide, superheftige lessen altijd... we moeten witness reports uit Joegoslavië, Rwanda etc. lezen. Ik moet na elke les even flink mijn wereldbeeld aanpassen en verwerken waartoe de mens allemaal in staat is. De studie is razend interessant, ik vind het nooit erg om mijn boeken open te slaan, maar het is heel intens om elke dag gedetailleerde verslagen te lezen van genocide, verkrachtingen, weddenschappen over of het Hutu-kindje in de buik jongen of meisje is en dan de buik open snijden om te kijken wie er heeft gewonnen... Slik.. Heftig.

Om niet alle atrocities mee naar huis te nemen, dinsdag naar een live optreden van een singer/songwriter geweest die samenwerkt met o.a. Norah Jones, schitterende teksten, fantastische akoestische gitaar. Wijntje erbij, oesters erbij, even uitblazen.

Woensdag was er een optreden van Mavis Staples in een wijnbar. Ik had eerlijk gezegd nooit eerder van haar gehoord, maar de omschrijving ‘powerwijf die fantastische soul zingt’ wijzen we niet af. Het was schítterend. Ze is minstens 70, maar staat me daar een portie te rocken op het podium, wat een kracht! En humor! Heerlijk! Ik was nog blijer verrast toen bleek dat ze een nieuwe cd heeft opgenomen die geproduceerd is door Jeff Tweedy, de zanger van Wilco, een geliefde band. Die bleek ook aanwezig te zijn en speelde en zong een paar nummers mee. Honestly..... this city..

Mavis en Jeff

Donderdag wat gaan eten en drinken met een oude bekende uit Australië: Mathias. Een duitser met een heerlijk gevoel voor humor die ik had leren kennen op surfkamp en waarmee we daarna in een groep zijn doorgereisd. Was super om hem weer te zien, hij is nu weer een jaar op reis in Zuid-Amerika en is nu net vertrokken naar Ecuador om te zien of hij daar zijn eigen hostel kan openen. Ik zie een nieuwe carrière mogelijkheid.

Vrijdag vroeg het bedje ingekropen, want zaterdag en zondag gingen Tamar en ik naar de countryside! Ongeveer 4 uur hiervandaan, in het noordwesten, naar een dorpje met 600 inwoners. Héérlijk. Het was daar wat kouder, dus alle bomen waren al verkleurd. Het was schitterend! As far as the eye can see, bergen en heuvels in de meest varierende kleuren die je je kunt voorstellen: rood, oranje, geel, paars, groen, bruin... het was een schoonheid! De eerste dag hebben we voornamelijk gegeten, en ’s avonds lekker bij een vuurtje gezeten met geitenwollen sokken aan de voeten, boek in de hand, poes op schoot. Het boerenleven in the middle of nowhere is ook aantrekkelijk. De tweede dag hebben we de hele dag te gehiked en –biked. Verse lucht opsnuiven, genieten van de kleuren. Een heerlijk contrast met de dagen ervoor. Terug gekomen met kilo’s verse groenten en verse eendeneieren. Jumjummmmm!

Kleine Lara in Grote natuur

Knuffel knuffel!


De week erop, maandag, dinsdag, woensdag heel braaf geweest: elke ochtend vroeg de bieb in en pas 's avonds laat er weer uit. In drie dagen huiswerk voor twee weken gemaakt, zodat ik de komende twee weken zoveel mogelijk vrije tijd hebt met de moeders!

Donderdag was er een gezamenlijke borrel van NYU law school en Columbia Law school, het was propvol, maar het bier was goedkoop en de sfeer was goed! We waren met een gigantische groep rechtenstudenten en allemaal heerlijk beschonken. Om 12 uur hoorde ik opeens de diepe bas van een stel bevriende Duitsers aftellen: 4..3...2....1.... Haaaaaappy birthday!! Er is luid voor me gezongen, meteen cadeau's in de vorm van tequila gekregen.... het was een geslaagd begin van de dag!!

Veel te laat mijn nest ingekropen en op onchristelijke tijdstippen door ontzettend lieve familie en vrienden uit mijn slaap gezongen en gebliept. Onmogelijk om je niet ontzettend jarig te voelen als er zoveel mensen lieve berichtjes sturen :) Om 12 uur mezelf uit bed gesleept en uitgebreid ontbeten met Tamar en Annemiek bij Le Pain Quotidien... heerlijk stevig bruin brood met bergen vers beleg en gigantische bakken koffie. Ooooh yes! Daarna gaan shoppen, uiteraard. Na het gigantische ontbijt was verteerd door deze topsport, ons meteen weer volgepropt met de beste taart van de stad: Magnolia Bakery! Aaaaah.. Genieten. Daarna de meiden-dag voortgezet en onze nagels laten doen. Toen was het alweer laat op de dag, tijd om naar huis te gaan, ons in feestelijke kledij te hijzen en af te reizen naar the best burgers in town: Ruby's! Heel lief klein Australisch tentje, met misschien ruimte voor 15 man, slechts 3 tafels... en dus de beste burgers die je ooit hebt geproefd! Een echte traktatie voor de smaakpapil. Fantastische cadeaus mogen uitpakken, waaronder de golden edition van the 2011 firefighters calendar met een briefje erbij: you can find the firefighters on facebook... happy birthday! En hoe!

Genieten van ontbijt bij Le Pain

Toen doorgegaan naar een heerlijk drankhol met fantastisch goede muziek om een bodempje te leggen voor we naar de eindbestemming van de avond zouden gaan: Trash! in Webster Hall. Dankzij een mailtje naar de DJ stonden Lara +9 op de guestlist.. We mochten de rij skippen, de trap afdalen en we kwamen in drankhol nummer twee: Schaarsgeklede dames op het podium, bier voor $3, vodka voor $5 en Vampire Weekend afgewisseld met techno schalde door de ruimte.. alle ingredienten voor een geslaagd feest. En geslaagd was het! Zo geslaagd dat we het om 4 uur nog geen tijd vonden om naar huis te gaan en op gingen naar een andere infamous bar, tot we werden afgeleid door frietjes! Echte belgische frietjes! Met mayo! Zo welkom! Nog een laatste keer de “it's my birthday”-kaart gespeeld en een birthday special gekregen: 2 zakken friet voor de prijs van één. Ik geloof dat de zakken binnen 30 seconde leeg waren. Het zou me niet verbazen als de zakken zelf ook in magen zijn verdwenen. Dit waren de beste frietjes EVER! Toen hebben de uptown people afscheid genomen van de downtown people, zijn we de taxi ingedoken en lagen we keurig om 6 uur in ons nest. Vandaag hebben we het dankzij gemeenschappelijk doorzettingsvermogen voor elkaar gekregen ons naar de closest eetgelegenheid te slepen en hebben we de kater gevoerd met heerlijke scrambled eggs, toast, aardappeltjes, salade en kooofffie.

Daarna mijzelf weer naar huis gesleept... als brave dochter het huis schoongemaakt en opgeruimd... want: over 18 uur mag ik mijn moedertje in de armen sluiten! Het feest wordt voortgezet, ik mag 10 dagen lang weer elke dag, de hele dag toerist zijn.. and I can't wait! Mama, New York is ready for you!! Kan niet wachten tot we morgen in dezelfde diner ons eerste koffie'tje drinken, kan niet wachten om maandag onze tocht naar The Strand te maken, kan niet wachten om de economie een boost te geven en onze kast te spekken met nieuwe aanwinsten!

De rest moet nog even geduld hebben, maar still the same: lieverds..... tot gauw!

PS. Ook nog de eer gehad Al Gore te horen spreken, the man can talk:

New York - de zevende week en een half

Lieve allemaal,

Oké, die wekelijkse blog gaat hem niet worden. In Australië I could've pulled it off, maar helaas zijn er hier ook gewoon dagen dat een mens niet anders doet dan studeren en er dus weinig interessants mede te delen. Ik ben bang dat het een tweemaandelijkse blog gaat worden.

Anyhooo... Vorige week. Maandag en dinsdag: I don't recall. Ik gok: studeren.

Woensdag: Hieperdepiep HOERA! Annemiek is jarig! Het was een speciaal getal, dus het moest uitgebreid gevierd worden. Begonnen de dag in een gouden kooi. Amaaaazing. Deze tent, met de toepasselijke naam Sweetypie, is de droom van elk meisje. Roze, roze, roze, pluche, regenboogtaart, regenboogpannekoeken en voor special occasions: een gouden kooi met een tafeltje voor 4 erin. Duuuuude! De w.c. deur heeft een extra klein deurtje erin voor prinsesjes die naar de wc moeten. DUUUUUDE! We hadden de gouden kooi gereserveerd om de verjaardagsbrunch tot ons te nemen. It was truly a special experience. Helaas werden we te groot bevonden voor het prinsessendeurtje.
Daarna: shopped till we dropped. We waren drie ultiem gelukkige meiden.






Donderdag: tijd voor serieuzere zaken. José Sócrates kwam vertellen over het Portugese energie beleid op Columbia en ik had de eer erbij te zijn. Hij deed het in the common language of the world: bad english. Ik vond het erg meevallen, mijn medestudenten vonden hem klinken alsof hij dronken was. Desondanks een erg charmante man, wij hebben democratisch besloten dat hij door mag gaan voor de meest aantrekkelijke premier van Europa. Tijd voor serieuzere zaken. Dus. Volgende week dinsdag komt Al Gore praten, we gaan morgen om half 9 met onze slaapzakken klaarliggen om ons daarvoor aan te melden. All these people. Mogen wij gewoon even horen praten, alsof het niets is. Ha. Universiteit van Amsterdam: nog even door blijven zuigen tot u aan het puntje komt.




Vrijdag. Weer een dagje vrij. Het leven van deze Columbia studenten gaat definitely over rozen. Na nog een kort shoprondje en een tochtje langs de supposedly best coffeeshop van NYC, heb ik mij genesteld op Washington Square, gezicht in het zonnetje, de benen warmend aan de heerlijke dertig graden die gepaard gingen met het zonnetje. Na een tijdje werd het toch een beetje warm. Gelukkig staat er een fontein op Washington sq. Ik heb mij tactisch op het trapje geplaatst tussen twee sproeiers in, zodat ik droog bleef, op af en toe wat verkoelende spray na. Op de achtergrond speelde een man piano. Op mijn knieën lag 'A tree grows in Brooklyn', een heerlijke familieroman over een straatarm gezin in Brooklyn in de 1900's. Naast mij zat een halfnaakte Portugese jongeman zijn vrienden over de telefoon in te lichten over zijn avontuurtje van de nacht ervoor. Het was op en top genieten. Genieten van mijn uiterste haarpuntjes tot het diepste in mijn tenen. Na een tijdje werd the pianoman afgewisseld door een groepje punks die Blink-182 speelden. Kon de tekst nog helemaal meezingen ("mom and dad possess the key, instant slavery")... Ze zouden studieboeken op een cd moeten zetten met een goede riff eronder.




Zaterdag.. Het was een chinees festival, iets met de maan en herfst. I don't care about the why: het betekende afreizen naar Chinatown voor een uuiiitgebreide chinese brunch in een gigantische chinese kookfabriek. Redelijk sfeerloos, maar heerlijk eten. De waiters komen langs met karretjes eten en jij mag aanwijzen wat je wilt. Onze tafel stond al gauw bordevol eten... my oh my! Dumplings, zoete broodjes met vlees, kippevoetjes (not so yum..), garnalen en nog meer heerlijkheden. Ik snap de Chinese families wel, dit is ook hoe ik mijn zaterdagen door wil brengen: gluren naar karretjes heerlijk eten, work up your hunger, en dan in één keer de zeven bordjes bestellen die je na careful scrutiny hebt uitverkoren. Oh yes.




Daarna deze zaterdag vervolmaakt met een tochtje naar the Strand. Ik ben weer niet verder dan de eerste tafel gekomen. All my favorites are on it en alles wat ik nog niet heb gelezen moet minstens zo goed zijn als wat ik er wel van heb gelezen. A tree grows in Brooklyn beet de spits af en beloofde much more good to come. Heb me deze keer niet ingehouden, naar huis gegaan met vier boeken: Sylvia Plath.. iets met een Bell. De eerste pagina begon met het proces van de Rosenbergs en Plath rings a bell, should be good. The Virgin Suicides, Slaughterhouse five en Lord of the Flies... verdwenen allemaal van de tafel in mijn tas. Nu bezig in Slaughterhouse five, wonderlijk hoe goed het aansluit bij wat we behandelen in de les. Voldeed het bombarderen van Dresden aan de eisen gesteld aan the use of force within armed conflicts door The Hague Law? Waren de doelen waren militair? Werd er distinguished between legitimate military targets and illegimate targets, such as civilians? Did they choose the methods of warfare that produced the least necessary suffering? Je ne pense pas. Interessant!


Zondag: nog meer cultuur. Er was een arts festival in Brooklyn. We zijn afgereisd, loaded on pancakes and live country music om daarna met tevreden volle maag art galleries en live dance-, music- and comedyperformances af te gaan. Was érg leuk. Sommige kunst was seriously fucked up, dan besef je opeens dat je (gelukkig) een doodnormaal mens bent. Sommige kunst was adembenemend mooi en origineel. Het was vooral genieten van de sfeer, de mensen en de diversiteit. Het ene moment luister je naar schitterende klassieke muziek geïnspireerd door de roep van een vogel in de jungle van Costa Rica, 10 stappen verder en je luistert naar langharige, rockende jongelui. Weer 10 stappen verder en je staat tussen gebiologeerde kindertjes, die met hun mond open gapen naar een clown die fantastische trucs uithaalt met zijn bretels. En in Brooklyn Heights: aan het water en continu schitterend zicht op de Brooklyn Bridge. We zijn via de brug terug naar Manhattan gelopen, wil ik zeker nog een keer doen met zonsondergang en in het donker: móói!!




En toen was er weer een nieuwe week aangebroken, met veel regen. Gezien de de gecompliceerde logistiek van één koffer meenemen voor vier maanden in New York had ik bezuinigd op schoenen. De $15 gympies die ik hier had aangeschaft zijn na een dag regen van ellende uit elkaar gevallen. De hele dag met kleddernatte voeten op de universiteit gezeten. No fun.

's Avonds werden we vereerd met een bezoekje van de decaan en vice-decaan van de Rechtenfaculteit Amsterdam, die ons aangrepen als goed excuus om naar NY te komen. Toen het moment aanbrak waarop de decaan vroeg: hebben jullie nog vragen of opmerkingen, vloog mijn hand de lucht in, rolde er een hoop uit mijn mond en schokte ik de Amerikanen diep met een flinke portie Nederlandse directheid. We kunnen met gerust hart vaststellen dat de decaan nu op de hoogte is van alles wat er volgens Lara mis is met deze opleiding en dan vooral de toelatingsprocedure. Achteraf beetje geschrokken van mezelf, vooral door de geschokte gezichten om me heen, nog even excuses gaan aanbieden, maar geen zorgen: "Hollanders onder elkaar, we houden wel van wat directheid. Zeg, zou jij niet de vertegenwoordiger van de groep willen zijn?" Ha. Ha. Nee. Als ik me moet gaan bemoeien met de bureaucratie van de UvA word ik nog voortijdiger grijs. En kaal.

Dinsdag weer hard gestudeerd, is de enige 'lange' dag op de universiteit, de regen doorstaan op slippers wegens gebrek aan schoeisel.

Vandaag was het weer droog en had ik geen les, dus de kans gegrepen om regenlaarzen te gaan kopen, dat is hier doodnormale dracht als het regent en schijnbaar onmisbaar voor wanneer het gaat sneeuwen. Morgen barst het weer los volgens de forecast, maar ik ga de dag vrolijk tegemoet met droge voetjes!

As hip as they come for $15.

Tot gauw!

New York - de zesde week (oh jee, ik raak de tel kwijt!)

Lieve allemaal,

Maandagavond, oh oh, we zijn net een maand bezig en ik begin nu al lui te worden. Deze week was ook een niet extreem boeiende week om over te vertellen. Het was een lange, drukke week op de universiteit, tentamens gecombineerd met conferenties, weinig tijd gehad voor leuke dingen.

Maandag en dinsdag kan ik me niet eens herinneren, wat inhoudt dat ik ze hoogstwaarschijnlijk studerend in de bibliotheek heb doorgebracht. Een bibliotheek uitgerust met schommelstoelen, dus oh, wat een upgrade vanuit de kelder van de UvA.

Woensdag had ik het he-le-maal gehad met de bibliotheek, dus ben ik het leuke gaan combineren met het verplichte. Ik moet eerlijk toegeven dat toen mensen zeiden: "Ha, niet op NYU? Zonde hoor, dat zit bij Washington Square!" dat je net zo goed E = mc2 had kunnen zeggen, want het had geen betekenis voor me. Nu geef ik toe: Ok, ok.. Columbia moge dan wel Columbia zijn, maar het zit bij NYU vergeleken op een dodelijk saaie plek. Rondom Washington Sq. heb je het gevoel écht in New York te zijn. In het New York uit de Vogue, Elle e.a. Het New York waar je je een slobber voelt. Het New York met hippe boetiekjes afgewisseld door knusse restaurantjes. Het New York van 'de student'. Daar hebben wij ons als brutale Columbianers tussen gewaagd en hebben ons na een heerlijke lunch in een bakkerijtje (de eerste keer dat ik echt lekker brood at in NYC!) geïnstalleerd in een extreem hippe koffietent, waarin Apple oververtegenwoordigd was. Gelukkig hoefde ik me niet te schamen, want ik kwam met zo'n hipperd die ook in bezit is van een Mac. Pfffew!
Daar hebben we ons verschansd aan de bar met koffie (met versierde schuim, als in de reclame.. ik weet niet meer welke. Die ene met dat hartje in het schuim!) en oh yes, de peanutbutter cheesecake, don't bash it before you've tried it! Muziek stond erg hard, maar vonden wij niet erg want ze speelden LCD Soundsystem, Arcade Fire en Wilco. Dát is nog een studeren. Op de terugweg omhoog in de metro opgepikt door 8 advocaten die me zagen zeulen met mijn Law of Genocide boeken en dat als entertainment lawyers voor HBO hilarisch vonden. Alléén in New York.



Wijze woorden.



Donderdag was het een zware dag. We hadden een tweedaagse conferentie op West Point Military Academy en Columbia over hoe internationaal strafrecht en militair recht hand in hand gaan. Dat de eerste dag op een militaire basis was, was duidelijk. Aandraven op 0700 en weer thuis afgeleverd worden om 2300. Ieks! Maar we namen het met liefde, het was een enorme eer om aanwezig te zijn. Er waren veel grote namen die enorm veel interessante dingen hebben verteld, tenminste, dat wat ik ervan op heb gepikt op de momenten dat mijn ogen niet afdwaalden naar studenten in uniform (ja, ouders&grootouders: the good, bad and the ugly op deze blog!). Uiteraard heb ik oprecht hard mijn best gedaan heel hard te luisteren en er zoveel mogelijk van op te steken, maar zoals één van de sprekers treffend zei: "I wish they gave me a deck chair, so I could at least look at what goes straight over my head". Het ging me soms nogal boven de pet. Wat ik mezelf niet kwalijk nam op momenten dat John Altenburg, de authority voor de militaire commissies voor gedetineerden op Guantanamo, aan tafel zit met Judge O Gon Kwon, president van het Joegoslavië tribunaal zat. Overigens kwam er één moment waarop een boze academicus het rechtpraten van wat krom is van Altenburg niet meer kon hebben en iets riep in de trant van: "Right, holding persons indefinetely detained and giving them access to a court when an indefinite war ends, that's fair!". Waarop en oh, dit was zó typisch, Altenburg zei: "Our military commissions meet all the western standards of a fair trial." .....Just who are you kidding?!


Professor Meyer: Law of Genocide.



Vrijdag mochten we op een christelijker tijdstip aantreden op Columbia, om 9:00. De conferentie was zo aangepast, dat het precies 10 minuten voor de aanvang van ons tentamen afliep. Gelukkig hadden ze het mooiste voor het laatste bewaard. Er kwam een WO II veteraan vertellen, die tevens prosecuter voor de Nuremberg trials is geweest. Hállo! Wat een mannetje! Wat mij betreft hadden ze hem 5 uur mogen laten praten, ik ga ook zeker kijken of ik een paper kan schrijven over een related onderwerp en hopen hopen hopen dat ik nog een keer met hem mag praten. Deze man heeft de mens op zijn allerergst gezien, hij Nazi's opgepakt that pleaded non guilty terwijl ze nog niet de moeite hadden genomen de bergen lichamen te begraven, en deze man gelooft nergens meer in dan in vrede. En zijn boodschap was: "You guys, you have to keep believing, you háve to keep hoping. We will get to a world of peace ethics, instead of war ethics. You have to believe in the law." Reken maar dat dat diepe indruk maakte. Ik moest echt wat tranen wegslikken, en toen wist ik weer: Ja, hierom word ik gelukkig van mensenrechten en niet van ondernemingsrecht. Hier durven mensen nog idealistisch te zijn en te geloven dat de wereld met behulp van woorden een betere plek kan worden. Als deze man nog gelooft, wil ik met hem mee geloven.


Ben Ferencz: WO II veteraan en Nuremberg prosecutor.


En toen was het tijd om de brok in mijn keel weg te slikken en mijn tentamen te gaan maken. Ook een mooie ervaring. Op je eigen laptop, niks meer krassen, tipp-ex'en wegens dranghek vragen. Relaxed typen, wissen, vervangen, kopieren en plakken. En nog beter: er is geen fout antwoord. Om nog even één van de fantastische pluspunten van Amerikaans onderwijs te benadrukken: op rechtententamens is er geen antwoord. De casussen worden expres zo vaag gehouden dat je alle kanten op kunt argumenteren. En dat is dus ook de bedoeling. Je mag alles beweren wat je wilt, als je het maar overtuigend onderbouwd. Even wennen, want je zoekt toch het antwoord in de casus, en geloof me, leren voor een tentamen is een nieuwe ervaring, maar dit is wel waar het uiteindelijk om draait, niet? Ja, ik begrijp rustig aan wel waarom men $50.000 over heeft voor een universitaire opleiding in Amerika. Ze hebben er kaas van gegeten!


Het aanbreken van het weekend na een lange, brave week moest natuurlijk gepast gevierd worden. Wijn heeft rijkelijk gevloeid, we hebben uitgebreid gegeten, lachend geflirt met de waiter, getrakteerd op een fles gratis wijn en toetje, wat door Annemiek is beloond door achterlating van mijn nummer op de bon. It's New York baby! Doorgegaan naar een club op een rooftop, we hebben ons naar binnen geblufd: "We're on Bernadette's list!", rij voorbij gestevend, in de lift omhoog snel uit de truien en in de hakken geschoten om uit te stappen in een wildernis van pakken en (te) korte jurkjes en (te) hoge hakken. Ik even naar de wc, Annemiek binnen 30 sec. opgepikt door een pak. Of we gratis champagne wilden? Hell yeah! Huppatee, VIP ruimte in.. Lara spotte appletini's ipv champagne en was een gelukkig meisje. Vrolijk sippend op het drankje hebben we die man lekker laten opscheppen over hoeveel geld hij wel niet verdiende als banker.... investor..... ofzo. Na 2 drankjes, een joboffer op zijn legal department arriveerden onze vrienden, waarop wij blij zwaaiden, beleefd bedankten voor de gratis drank en verdwenen in de menigte. Alwaar we nog veel meer gratis drank troffen en een fantastische avond hebben gehad zonder ook maar een cent uit te geven. Het fenomeen promotor is iets wat geïmporteerd moet worden naar NL: mensen die geld verdienen per persoon die ze binnen krijgen, en die mensen binnen krijgen door ze de hele avond gratis drank te schenken. We kenden opeens 7 verschillende promotors en de drank vloeide.


Ei koffie, en kater.


De volgende ochtend viel zwaar, maar hey, that's why there's weekendbrunch! Een plek gevonden die om half 4 ook nog brunch serveerde en daarna met een volle maag en hernieuwde moed lekker gaan shoppen: what's new? Deze keer de east village verkend en mijn hart is nog steeds herstellende van alle schitterende kleren die ik heb moet laten hangen.

Zondag was weer een extreem luie dag: uitgeslapen, daarna was er het voornemen om weer in een coffeeshop te gaan studeren, welk voornemen heel snel vergeten werd zodra we langs een favoriet boetiekje liepen. It's tough on us...


Les over jus ad bellum vs jus d'orange.


Vandaag hadden we weer een verfrissende les, ook dit concept graag importeren naar NL: een werkgroep in een restaurant terwijl je een driegangenlunch geserveerd word. Nou, dan wil ik echt wel luisteren hoor. We hadden een paper voorbereid bij een leading scholar op het gebied van....... heerlijke salade.... pasta...... vers fruit. ok, misschien was ik lichtelijk afgeleid. But it's just asking for it: je zet een Santos niet aan tafel en verwacht dan nog dat ze nog luisteren. Daarna nog héél braaf, ik kan het wel, tot 9 uur zitten studeren in de bieb en morgen is mijn schommelstoel om 9 uur 's ochtends alweer bezet. Een mens leert balansen in New York: wat tijd voor de universiteit, wat tijd voor de stad.


PS. Ik weet het... de foto's, ik beloof beterschap... het was geen fotogenieke week :)

New York - de vijfde week

Lieve allemaal,

Het is donker buiten en de regen tikt op mijn raam. Vandaag was een uiterst deprimerende zondag: regen, druilerig en grijs. Het feit dat het weer studeren geblazen is, hielp niet mee. Vrijdag hebben we het tweede deel van het tentamen voor American law. Het is blasphemous, ik weet het, maar desondanks heb ik vandaag meerdere keren gedacht: if I have to look at the Constitution one more time, I will puke. De rest van de week was het gelukkig wel mooi weer en een uiterst relaxte eerste collegeweek.





Maandag zijn we naar een openbare opera-voorstelling geweest vlakbij Central Park. Het was de laatste vertoning van de zomer, en ze sloten af met een klapper: Carmen. Het was helemaal ondertiteld dus erg goed te volgen. Wat een schitterend verhaal! Wat een passie, wat een mooie mensen... en als je zo kan zingen.. wow! Annemiek en ik hadden vooraf nog enigszins sceptisch besloten een boek mee te nemen voor als het saai was, maar we hebben beide met glimmende oogjes zitten kijken. Wat een emoties!

Dinsdag hadden we onze eerste échte lessen! Eindelijk: Internationaal strafrecht en the law of genocide! De eerste professor toonde zich typisch Amerikaans door les te geven vanaf zijn iPad.

De tweede les was Law of Genocide, en opeens begon het goed te kriebelen. De professor is een militair, wat zorgt voor invalshoeken die we nog nooit eerder hebben gezien. Hij wist veel te vertellen over de psychologie achter genocide, achter het kunnen neerschieten van de vijand. Logic + fear and hate equals genocide. The hatred is always exemplified by dehumanizing the victims.
Naast interessante lesstof en boeiende perspectieven is de docent zelf een zeldzaam exemplaar: één die voor zijn studenten door het vuur gaat. Dankzij hem mogen we donderdag en vrijdag kennis maken met de supersterren op het gebied van Internationaal strafrecht op Westpoint Military Acadamy. Hij gaat proberen of wij op de website van het meest vooraanstaande journal op gebied van internationaal strafrecht recente uitspraken mogen samenvatten en becommentariëren. Een tijdschrift dat al decennia als beleid heeft dat studenten er absoluut niet mogen publiceren. Iemand die zegt: if there's anyone you want to meet or anywhere you want to go, I've got a businesscard that at the one side says Columbia and at the other Westpoint. That usually opens pretty much every door. Kriebels!!


Woensdag was ik weer vrij, het was een zware week. Woensdag mocht ik eindelijk toetreden tot de uitverkorenen met mijn eigen internet telefoon! Hoera, hoera! De scherpe waarnemer zal hebben opgemerkt dat mijn facebook activiteit sinds woensdag sterk is gestegen. Want ja, wat doet een mens dat op de metro wacht, dat interesse verliest in de les, dat op de wc zit: even je mail checken! Je pakt je telefoon 's ochtends: 18 ongelezen mails! Ik besta, want ik ben 24 uur per dag bereikbaar. Heb het doorpushen van mails na 14 uur glorie en blijdschap meteen weer uitgezet.





Mijn toetreden tot de altijd-bereikbare elite kon helaas niet voorkomen dat we werden geweigerd bij de afterparty van Resident Evil. No worries, wij staan wel in de rij bij een club voor gewone mensen. Gelukkig hadden we, naast facebook, nog ander vermaak bij ons. We waren al weken gebiologeerd door de bovenstaande advertentie in de subway. Opeens beseften we: toll free? LET'S CALL! Dus als een stel giecehelende pubers belden wij de maagden-hulplijn en kregen onbetaalbaar advies:
"You're virgin.. and you are not alone. You know, everytime you hear someone talk about a wizard, that person is most likely a virgin. People who record weather reports, virgins. Excellent chessplayers... all virgins, unless they are the best in the world, which means they swim in it. With 'it' I mean sex. So either hang up and learn chess, or stay on the line."

Na een portie gezonde onderbroekenhumor stonden we in de club, waar de één zoveel pijn kreeg aan haar voeten dat ze klaar was om ze te amputeren, de ander haar portomonnee verloor, een derde werd toegezongen door een wildvreemde. Een geslaagde avond.





Donderdag: uitslapen. Jezelf om 6 uur 's avonds toch nog even naar de Law Library slepen. Om half 10 als een uitgehongerde wolf aanvallen op pasta op een verjaardagsfeestje. De dag afsluiten met Death by Chocolate. Oh yes.





Vrijdag: weer een dagje les. Na de les weer een stukje New York ontdekt en de ferry naar Staten Island genomen. Op de heenweg de skyline van Manhattan en de Statue of Liberty met zonsondergang, op de terugweg pretzels en de skyline van Manhattan en de Statue of Liberty in het donker. Pretty, pretty! Wegens 9-11 hadden ze gigantische schijnwerpers op de plek van de Twin Towers op de hemel gericht, wat het wow-effect nog verder vergrootte. Daarna was het tijd voor nog een uiterst New Yorkse activiteit: de opening van Fashion week! Wát een gekte! Nauwelijks winkels ingeweest, vooral veel genoten van de fantastisch mooi gekleedde mensen. Nog nooit zoveel mooie mensen op een vierkante meter gezien. Iedereen had zijn best gedaan: meisjes strompelenden vol goede moed op torenhoge hakken, jongens liepen trots rond in gevederde jassen. Al deze goedgeklede mensen bleken holbewoners toen Gwen Stefani zich toonde in een shopping window. Taxi's verdwenen onder mensenmassa's en Gwen Stefani verdween achter een menigte jeugd die plotseling tegen het raam aangeplakt zat.




Zaterdag: 9-11. We zijn naar de speech van Geert Wilders gegaan op Ground Zero. Weer een portie gekke Amerikanen, hoewel deze keer op een nogal beangstigende manier. Heel véél boze mensen. Boze, schreeuwende, agressieve mensen. Huilende mensen, mensen met Amerikaanse vlaggen... mensen overtuigd in hun slachtofferschap en hun haat. Natuurlijk wil ik niet hun verdriet en verlies ontkennen. Maar die háát. De kortzichtigheid, bekrompenheid en kleingeestigheid. Moslims hebben ze aangevallen en daarmee hebben ze hun recht verspeeld op tolerantie, openmindedness en zelfs de heilige rechten uit de constitutie. Wat nogal wat betekent in een land dat zelfs de afgeschafte 3/5 clause, waarin staat dat donkere mensen slechts tellen als 3/5 mens, toch nog in de constitutie laat staan, zo heilig is de tekst. En dan staat daar een Nederlandse politicus, die in eigen naam spreekt, maar weet Amerika veel, die boosheid toe te juichen en aan te wakkeren. "For their sakes loud and clear we say: No mosque here! For their sakes, we must draw the line. So that New York, rooted in Dutch tolerance, will never become New Mecca." Dat hij durft te spreken over Nederlandse tolerantie... Gisteren schaamde ik me voor het eerst in mijn leven voor het feit dat in Nederlander ben.

's Avonds getroost door een vredig boeddhistisch ritueel dat lantaarns en kaarsjes de Hudson op liet, waarboven de hemel rood kleurde, maar het vliegtuig wel in de lucht bleef.



Tot volgende week!

New York - de vierde week

Lieve allemaal,

Het is een vrije maandagmorgen: Labor day, ik heb de ramen opengegooid, zonlicht en spaanse muziek sijpelen naar binnen, ik heb me genesteld op de bank en dit heerlijke begin van de dag vraagt om een verslag van de afgelopen week.


Afgelopen vrijdag hadden we ons eerste tentamen, dus doordeweeks stond in het teken van studeren. Het was een multiple-choice examen en zoals de docenten ons al hadden laten weten: the introductory course is here to help you. Het tentamen was behoorlijk makkelijk, al zaten er wel flinke instinkers tussen:
The holding of Malnar v. Whitfield is:
A. Persons seeking equity must come to court with clean hands
B. Dentists must have clean hands
etc...
Juist, the course is here to help!



Hoewel het schitterend weer was, soms zelfs een beetje te schitterend, we hebben de 42 graden al gehaald, was het niet heel moeilijk om jezelf te motiveren. Het campus is zo groot en we hebben flink gevarieerd met studielocaties. Soms zaten we heerlijk met het zonnetje in ons gezicht te studeren met schitterende uitzichten als deze... Daar wordt een mens toch wel heel blij van!



Ondertussen leren we de restaurantjes in de Columbia omgeving behoorlijk goed kennen. Boodschappen zijn hier idioot duur, voor een brood en een pakje yoghurt betaalt een mens gemiddeld $8. Slik! Dan staat gierige Lara met een gebroken hart aan de kassa. Gelukkig heeft het wonen in Spanish Harlem grote voordelen: arme mensen, goedkope supermarkten! Olé! Onze Supervalue ziet er erg Amerikaans uit, vonden we zelf. Blikken opgestapeld tot aan het plafond. Groente wordt vers gehouden doordat er om de zoveel minuten een automatisch sproeiertje aanschiet. Nice! Hier huppelt Gierige Lara bijna zingend de winkel uit: 4 ciabatta's, bosje spinazie, tomaten en twee pakken cottagecheese... $9! Dat zijn bijna Nederlandse prijzen! Sjongens, sjongens, wat een luxe!



Vrijdag renden we allemaal als blije schoolkinderen de Law School uit: het tentamen in de pocket, vier dagen vrij! Dat zijn Tamar en ik als echte bibliofielen gaan vieren in The Strand. Met twee hoofdletters. The Strand is het boekenparadijs. 29 kilometer boeken. We kwamen binnen en zijn niet voorbij de eerste tafel gekomen: The Manager's picks. En hoe! Al onze favorieten lagen er: Jonathan Safran Foer, Audrey Niffenegger, Chris Cleave, Brontë, Orson Scott Card met Ender (toen ik dat zag heb ik daadwerkelijk een sprongetje gemaakt en een gil geuit!) en nog veel meer heerlijks. Ik heb twee boeken van die tafel geplukt, boeken die zich in dat gezelfschap bevinden moeten wel goed zijn! Iets To Kill a Mockingbird-achtigs dat zich afspeelt in Brooklyn, als je het niet hebt gelezen heb je niet geleefd, zegt de achterkant. Tja, daar zit je dan mooi mee, na zo'n dreigement kun je het natuurlijk niet laten liggen. Daarnaast een boek gekocht dat tranentrekkend mooi schijnt te zijn, moedertje: I'll keep you posted! De 19 andere boeken op mijn stapel heb ik met een hyperbool aan zelfbeheersing laten liggen. I'll be back!



Zaterdag was een treurige dag voor Columbia Law School. De Nederlandse delegatie heeft laten blijken dat ze niet over een constante aanwezigheid van intelligentie beschikken. We hadden het plan opgevat om een dag te gaan hiken op de Appalachian trail vlakbij New York. Bear Mountain State Park, de website waren laaiend enthousiast, schittende uitzichten, dat moesten wij ook zien! De bus vertrok van Port Authority om 8.45 AM, we hebben ons om 7 uur uit bed getrokken, waren keurig om 8.15 aanwezig op het station, stonden om 8.30 in de rij bij de juiste gate en zijn netjes achter in de rij gaan staan. Vervolgens hebben we 20 minuten heel gezellig staan kletsen, we hebben nog de muziekkeuze van het station gecomplimenteerd, redelijk harde klassieke muziek, 'wat werkt dat toch ontspannend.. zouden ze in Amsterdam ook moeten doen, altijd zo'n opgefokte zooi 's morgens', tot ik me op een gegeven moment om draaide, het duurde nu wel heel lang. Huh. Er staat een andere bus.. Even naar voren gelopen. 'Zeg meneer, wanneer vertrek de bus naar Bear Mountain State Park?' 'Darling, die is net weg!' Ha... 'Hey jongens, we hebben de bus gemist!' Nederland represented: Een harde, collectieve 'KUT!!' schalde door de gangen van het station.
Gelukkig zitten er toch een paar snelle denkers tussen en de optie strand werd al snel geopperd. Dus de Nederlandse delegatie vertrok naar the New Jersey Shores! Helaas werden ook deze shores lichtelijk geteisterd door Hurricane Earl: harde, harde wind. We vonden het te duits om een kuil te graven, maar deze volleerde strandganger was bekend met het fenomeen Hein. Ze moesten toch ook wel Heinen hebben in Amerika? Lief gestreepte Heinen waren al snel gevonden, als kind van haar vader nog $10 kunnen afdingen: 'I'll give you $20 for two windstoppers.' No. 'Oh well.. I saw good ones next door, but I thought these were prettier' Okay, okay....
Kamp Holland was al snel opgezet en we hebben nog uren wind- en zandvrij op het strand kunnen genieten.


Zondag gingen we in de herkansing bij Bear Mountain, deze keer wel in de bus beland, een kleine overwinning voor de Nederlandse delegatie! Het was perfect weer, 25 graden, zonnetje. Lekker door de bossen gebanjerd, al Columbia Law School vertegenwoordigend met onze rugzakken. De mooie uitzichten bleven vier uur lang uit, tot enig gemopper van de minder sportieven onder ons. Daarna zagen we toch wel mooie bergen en daarachter de skyline van Manhattan. We hebben ons op een rotswand gepositioneerd en hebben een half uurtje gedut, waarna we weer kordaat onze rugzakken op de rug slingerden en alle chinezen er uit gelopen hebben.
Moe maar voldaan kwamen we weer terug in the City, waarna we onze sportiviteit hebben beloond met veel wijn en grote pizza's op de rooftop van Annemiek. Het is een mooi leven.


PS. Tussen alle bedrijven door heb ik ook nog de hand kunnen schudden met Lego-Paul:



PS. PS. Als je een mailtje wil krijgen bij elke nieuwe blog, moet je op volgen klikken. Helaas kan ik zelf maar 10 e-mail adressen opgeven die een e-mail notificatie krijgen!

New York week 2 - week 3

Lieve allemaal,

Een verandering van omgeving, om mijn New York blog meer een eigen karakter te geven: bij deze het voorgenomen foto dagboek. Ik ben vast van voornemen elke week een foto verslag te plaatsen. Helaas ben ik een slordige blogger geweest en is de laatste blog al drie weken geleden. Bear with me.. de eerste blog wordt een redelijk lange.


Op 17 augustus zijn onze lessen op Columbia begonnen. We hebben nu alleen nog een Introductory Course in American Law door, bij de juristen, famous prof. Fletcher. Fantastische man. Denkt niet in één lijn maar in alle mogelijke richtingen, wat zijn lessen soms moeilijk te volgen maakt, maar daardoor ook des te interessanter. Studenten mogen niet stilzitten en luisteren, maar er wordt verwacht dat ze deelnemen. Omdat het een introductory course is zijn het juristen van over de hele wereld met allemaal een eigen traditie, vaak ontstaan er hele discussies in de les. (Voor de scherpen onder ons, dit is inderdaad een foto met een vrouw, heb de foto gejat van Tamar die colleges van een andere professor krijgt...)

Columbia op zichzelf is een mindblowing experience. Een greep uit de lucht van alle aangeboden luxe: microfonen, stopcontacten en internetingangen voor elke tafel bij hoorcollege. Bureaustoelen om op te zitten, in plaats van zielige uitklapzitjes. Een eigen kluis. Luie fauteuils in de bibliotheek. Schommelstoelen in de bibliotheek. Een dakterras bij de bibliotheek. Speciale law school psychiaters om the suicide rate (de hoogste van het land) binnen de perken te houden. Een zwembad op campus. Gratis 2000 pagina’s per semester printen. Alle jurisprudentie ongelimiteerd gratis, van overal ter wereld op afstand te printen, waarna het 3 weken voor je wordt bewaard in de bibliotheek. Gratis shuttlebusses die studenten die tot laat blijven studeren naar huis brengen, food delivery service in de bibliotheek, en ga zo maar door... Het leven van een student in Amsterdam gaat niet over rozen, zo blijkt maar weer. Het moge duidelijk zijn dat het elke dag met grote teugen genieten is.


Halverwege de eerste lesweek kon ik verhuizen naar mijn eigen apartementje. Superdeluxe, want: wasmachine, droger, vaatwasser, magnetron, en het allermooiste: verwarming.. Hoewel we op het moment dankbaarder gebruik maken van de airco. 35 graden is no joke.
Ik deel het apartement met Tamar, met wie ik vorig jaar al in de klas heb gezeten en die hetzelfde programma doet als ik. Zij had nog een sublet voor twee weken, dus ik mocht tot 1 september in mijn eentje wonen. Dacht ik. Het apartement bleek al druk bewoond te worden door een aantal kakkerlakken. IEKS! Meteen de huisbaas gebeld, helaas staat het huis in een Spaanse buurt, dus: we moesten anderhalve week wachten tot er eindelijk actie ondernomen werd. Sinds afgelopen weekend hebben we een huisdieren-vrij huis.

Naast alle studie- en verhuisdrukte is er gelukkig genoeg tijd om ook te profiteren van de fantastische dingen die New York ons biedt. Vorig weekend hebben we gefietst in Central Park, zijn we aansluitend naar een openlucht voorstelling van Romeo en Juliet in Riverside Park geweest, waarna we wat zijn gaan drinken op een oude boot die uit de Hudson is opgevist en daarna omgetoverd tot een club. Daarna naar een ander bar/club ding geweest, waar gin tonic ervoor heeft gezorgd dat ik me niet helemaal meer kan herinneren hoe dat was.

Zondag: Een lieve broer die belt op een eenzame, regenachtige, katerige middag belt dat ze naar New York komen! Dat toverde meteen een berg energie tevoorschijn, waardoor ik de moed vatte om toch de zondag te gaan vieren met een uiterst geschikte activiteit voor wanneer maag en hoofd niet precies doen wat ze horen te doen: een manicure en pedicure halen! Met voet-, schouder- en rugmassage... Aaaaah...

Doordeweeks zitten we elke dag van 11 tot 5 op de universiteit. Tussen de lessen door 3 uur vrij, die we vaak lezend en etend in het park doorbrengen. Woensdag en donderdag was er een vriendinnetje uit Australië die stewardess is in New York. Een goed excuus om een dagje te spijbelen om te gaan shoppen. We zijn naar een gigantische designer outlet downtown gegaan, uren doorgebracht, uiteindelijk met een fantastisch Marc Jacobs jasje naar huis gegaan. Daarna naar allerlei boetiekjes in Greenwich Village geweest, waar het 90% sale was, alles van $200 naar $20! We likey! Alles, werkelijk alles op het sale-rek is aangepast!

En toen was het alweer heel snel weekend. Dit weekend weer enorm genoten van de stad. Zaterdag was er in Queens een festival georganiseerd door het MoMA (Museum of Modern Art). Ik kan niet anders zeggen dan dat het een mix was tussen een kunstzinnig verantwoorde inrichting en behoorlijk pornografische dans. Apart. 's Avonds was er een openlucht bioscoop in Central Park: Manhattan van Woody Allen. Sushi afgehaald, op het gras neergestreken en genoten, genoten, genoten. De sfeer was zo relaxed. Een donkere zwoele zomeravond, het gras tussen je tenen, tussen de bomen door zie je de lichtjes van de Manhatten skyline en dan zo'n klassieker met dialogen waar je U tegen zegt. Dan kan je niet anders dan stralen van geluk.


Zondag was er een jazzfestival in the lower eastside. Ook dat: fantastisch! Geweldige live sets, swingend publiek afgewisseld door ritmisch schommelende grijze bejaardjes in opklapstoeltjes. Om in de muzikale spirit te blijven zijn we ’s avonds naar een piano bar in upper eastside geweest, wederom: op en top New York. Werkelijk... fantastisch. Bebrild mannetje in pak en rood vlinderdasje achter een piano, die request mixt met heerlijke sing-a-long musicalnummers.

Sowieso is New York een muzikaal genot. Er zijn talentshows voor wie er in de metrostations mogen optreden. Soms zijn het dwarsfluitende, uit volle borst zingende negers, soms zijn het lieve geestelijk gehandicapten die Beatles-nummers spelen. In New York over straat lopen houdt in dat je op elke straathoek iets kan tegenkomen dat een ontzettend grote lach op je gezicht tevoorschijn tovert en dat je, zelfs na drie weken, uit volle borst wil laten uitbarsten: I’m in a Neeeeeew York state of miiiiiind! Openlucht bioscopen en theaters, muziekfestivals, kunst... het is slechts een kleine selectie van wat er elke dag te beleven valt. Het feit dat we tussendoor moeten studeren maakt het eigenlijk alleen maar mooier: na een week met je neus in de boeken geniet je des te meer van de vrijheid.

Elke maandag duurt het even voor ik besef waarom mijn wekker gaat: het weekend is voorbij en er staat weer een dag in de collegebanken te wachten. Deze week wordt een saaie: vrijdag hebben we ons eerste tentamen. Gelukkig is het daarna labourday weekend, we gaan onszelf belonen met een beach roadtrip. Het is 35 graden, dus het wordt een weekendje in een vrolijk volgepropte auto, meebrullen met muziek en bakken op het strand. Maar nu eerst: met de neus in de boeken.

Tot volgende week!