New York - de vijfde week

Lieve allemaal,

Het is donker buiten en de regen tikt op mijn raam. Vandaag was een uiterst deprimerende zondag: regen, druilerig en grijs. Het feit dat het weer studeren geblazen is, hielp niet mee. Vrijdag hebben we het tweede deel van het tentamen voor American law. Het is blasphemous, ik weet het, maar desondanks heb ik vandaag meerdere keren gedacht: if I have to look at the Constitution one more time, I will puke. De rest van de week was het gelukkig wel mooi weer en een uiterst relaxte eerste collegeweek.





Maandag zijn we naar een openbare opera-voorstelling geweest vlakbij Central Park. Het was de laatste vertoning van de zomer, en ze sloten af met een klapper: Carmen. Het was helemaal ondertiteld dus erg goed te volgen. Wat een schitterend verhaal! Wat een passie, wat een mooie mensen... en als je zo kan zingen.. wow! Annemiek en ik hadden vooraf nog enigszins sceptisch besloten een boek mee te nemen voor als het saai was, maar we hebben beide met glimmende oogjes zitten kijken. Wat een emoties!

Dinsdag hadden we onze eerste échte lessen! Eindelijk: Internationaal strafrecht en the law of genocide! De eerste professor toonde zich typisch Amerikaans door les te geven vanaf zijn iPad.

De tweede les was Law of Genocide, en opeens begon het goed te kriebelen. De professor is een militair, wat zorgt voor invalshoeken die we nog nooit eerder hebben gezien. Hij wist veel te vertellen over de psychologie achter genocide, achter het kunnen neerschieten van de vijand. Logic + fear and hate equals genocide. The hatred is always exemplified by dehumanizing the victims.
Naast interessante lesstof en boeiende perspectieven is de docent zelf een zeldzaam exemplaar: één die voor zijn studenten door het vuur gaat. Dankzij hem mogen we donderdag en vrijdag kennis maken met de supersterren op het gebied van Internationaal strafrecht op Westpoint Military Acadamy. Hij gaat proberen of wij op de website van het meest vooraanstaande journal op gebied van internationaal strafrecht recente uitspraken mogen samenvatten en becommentariëren. Een tijdschrift dat al decennia als beleid heeft dat studenten er absoluut niet mogen publiceren. Iemand die zegt: if there's anyone you want to meet or anywhere you want to go, I've got a businesscard that at the one side says Columbia and at the other Westpoint. That usually opens pretty much every door. Kriebels!!


Woensdag was ik weer vrij, het was een zware week. Woensdag mocht ik eindelijk toetreden tot de uitverkorenen met mijn eigen internet telefoon! Hoera, hoera! De scherpe waarnemer zal hebben opgemerkt dat mijn facebook activiteit sinds woensdag sterk is gestegen. Want ja, wat doet een mens dat op de metro wacht, dat interesse verliest in de les, dat op de wc zit: even je mail checken! Je pakt je telefoon 's ochtends: 18 ongelezen mails! Ik besta, want ik ben 24 uur per dag bereikbaar. Heb het doorpushen van mails na 14 uur glorie en blijdschap meteen weer uitgezet.





Mijn toetreden tot de altijd-bereikbare elite kon helaas niet voorkomen dat we werden geweigerd bij de afterparty van Resident Evil. No worries, wij staan wel in de rij bij een club voor gewone mensen. Gelukkig hadden we, naast facebook, nog ander vermaak bij ons. We waren al weken gebiologeerd door de bovenstaande advertentie in de subway. Opeens beseften we: toll free? LET'S CALL! Dus als een stel giecehelende pubers belden wij de maagden-hulplijn en kregen onbetaalbaar advies:
"You're virgin.. and you are not alone. You know, everytime you hear someone talk about a wizard, that person is most likely a virgin. People who record weather reports, virgins. Excellent chessplayers... all virgins, unless they are the best in the world, which means they swim in it. With 'it' I mean sex. So either hang up and learn chess, or stay on the line."

Na een portie gezonde onderbroekenhumor stonden we in de club, waar de één zoveel pijn kreeg aan haar voeten dat ze klaar was om ze te amputeren, de ander haar portomonnee verloor, een derde werd toegezongen door een wildvreemde. Een geslaagde avond.





Donderdag: uitslapen. Jezelf om 6 uur 's avonds toch nog even naar de Law Library slepen. Om half 10 als een uitgehongerde wolf aanvallen op pasta op een verjaardagsfeestje. De dag afsluiten met Death by Chocolate. Oh yes.





Vrijdag: weer een dagje les. Na de les weer een stukje New York ontdekt en de ferry naar Staten Island genomen. Op de heenweg de skyline van Manhattan en de Statue of Liberty met zonsondergang, op de terugweg pretzels en de skyline van Manhattan en de Statue of Liberty in het donker. Pretty, pretty! Wegens 9-11 hadden ze gigantische schijnwerpers op de plek van de Twin Towers op de hemel gericht, wat het wow-effect nog verder vergrootte. Daarna was het tijd voor nog een uiterst New Yorkse activiteit: de opening van Fashion week! Wát een gekte! Nauwelijks winkels ingeweest, vooral veel genoten van de fantastisch mooi gekleedde mensen. Nog nooit zoveel mooie mensen op een vierkante meter gezien. Iedereen had zijn best gedaan: meisjes strompelenden vol goede moed op torenhoge hakken, jongens liepen trots rond in gevederde jassen. Al deze goedgeklede mensen bleken holbewoners toen Gwen Stefani zich toonde in een shopping window. Taxi's verdwenen onder mensenmassa's en Gwen Stefani verdween achter een menigte jeugd die plotseling tegen het raam aangeplakt zat.




Zaterdag: 9-11. We zijn naar de speech van Geert Wilders gegaan op Ground Zero. Weer een portie gekke Amerikanen, hoewel deze keer op een nogal beangstigende manier. Heel véél boze mensen. Boze, schreeuwende, agressieve mensen. Huilende mensen, mensen met Amerikaanse vlaggen... mensen overtuigd in hun slachtofferschap en hun haat. Natuurlijk wil ik niet hun verdriet en verlies ontkennen. Maar die háát. De kortzichtigheid, bekrompenheid en kleingeestigheid. Moslims hebben ze aangevallen en daarmee hebben ze hun recht verspeeld op tolerantie, openmindedness en zelfs de heilige rechten uit de constitutie. Wat nogal wat betekent in een land dat zelfs de afgeschafte 3/5 clause, waarin staat dat donkere mensen slechts tellen als 3/5 mens, toch nog in de constitutie laat staan, zo heilig is de tekst. En dan staat daar een Nederlandse politicus, die in eigen naam spreekt, maar weet Amerika veel, die boosheid toe te juichen en aan te wakkeren. "For their sakes loud and clear we say: No mosque here! For their sakes, we must draw the line. So that New York, rooted in Dutch tolerance, will never become New Mecca." Dat hij durft te spreken over Nederlandse tolerantie... Gisteren schaamde ik me voor het eerst in mijn leven voor het feit dat in Nederlander ben.

's Avonds getroost door een vredig boeddhistisch ritueel dat lantaarns en kaarsjes de Hudson op liet, waarboven de hemel rood kleurde, maar het vliegtuig wel in de lucht bleef.



Tot volgende week!