New York - de zevende week en een half

Lieve allemaal,

Oké, die wekelijkse blog gaat hem niet worden. In Australië I could've pulled it off, maar helaas zijn er hier ook gewoon dagen dat een mens niet anders doet dan studeren en er dus weinig interessants mede te delen. Ik ben bang dat het een tweemaandelijkse blog gaat worden.

Anyhooo... Vorige week. Maandag en dinsdag: I don't recall. Ik gok: studeren.

Woensdag: Hieperdepiep HOERA! Annemiek is jarig! Het was een speciaal getal, dus het moest uitgebreid gevierd worden. Begonnen de dag in een gouden kooi. Amaaaazing. Deze tent, met de toepasselijke naam Sweetypie, is de droom van elk meisje. Roze, roze, roze, pluche, regenboogtaart, regenboogpannekoeken en voor special occasions: een gouden kooi met een tafeltje voor 4 erin. Duuuuude! De w.c. deur heeft een extra klein deurtje erin voor prinsesjes die naar de wc moeten. DUUUUUDE! We hadden de gouden kooi gereserveerd om de verjaardagsbrunch tot ons te nemen. It was truly a special experience. Helaas werden we te groot bevonden voor het prinsessendeurtje.
Daarna: shopped till we dropped. We waren drie ultiem gelukkige meiden.






Donderdag: tijd voor serieuzere zaken. José Sócrates kwam vertellen over het Portugese energie beleid op Columbia en ik had de eer erbij te zijn. Hij deed het in the common language of the world: bad english. Ik vond het erg meevallen, mijn medestudenten vonden hem klinken alsof hij dronken was. Desondanks een erg charmante man, wij hebben democratisch besloten dat hij door mag gaan voor de meest aantrekkelijke premier van Europa. Tijd voor serieuzere zaken. Dus. Volgende week dinsdag komt Al Gore praten, we gaan morgen om half 9 met onze slaapzakken klaarliggen om ons daarvoor aan te melden. All these people. Mogen wij gewoon even horen praten, alsof het niets is. Ha. Universiteit van Amsterdam: nog even door blijven zuigen tot u aan het puntje komt.




Vrijdag. Weer een dagje vrij. Het leven van deze Columbia studenten gaat definitely over rozen. Na nog een kort shoprondje en een tochtje langs de supposedly best coffeeshop van NYC, heb ik mij genesteld op Washington Square, gezicht in het zonnetje, de benen warmend aan de heerlijke dertig graden die gepaard gingen met het zonnetje. Na een tijdje werd het toch een beetje warm. Gelukkig staat er een fontein op Washington sq. Ik heb mij tactisch op het trapje geplaatst tussen twee sproeiers in, zodat ik droog bleef, op af en toe wat verkoelende spray na. Op de achtergrond speelde een man piano. Op mijn knieën lag 'A tree grows in Brooklyn', een heerlijke familieroman over een straatarm gezin in Brooklyn in de 1900's. Naast mij zat een halfnaakte Portugese jongeman zijn vrienden over de telefoon in te lichten over zijn avontuurtje van de nacht ervoor. Het was op en top genieten. Genieten van mijn uiterste haarpuntjes tot het diepste in mijn tenen. Na een tijdje werd the pianoman afgewisseld door een groepje punks die Blink-182 speelden. Kon de tekst nog helemaal meezingen ("mom and dad possess the key, instant slavery")... Ze zouden studieboeken op een cd moeten zetten met een goede riff eronder.




Zaterdag.. Het was een chinees festival, iets met de maan en herfst. I don't care about the why: het betekende afreizen naar Chinatown voor een uuiiitgebreide chinese brunch in een gigantische chinese kookfabriek. Redelijk sfeerloos, maar heerlijk eten. De waiters komen langs met karretjes eten en jij mag aanwijzen wat je wilt. Onze tafel stond al gauw bordevol eten... my oh my! Dumplings, zoete broodjes met vlees, kippevoetjes (not so yum..), garnalen en nog meer heerlijkheden. Ik snap de Chinese families wel, dit is ook hoe ik mijn zaterdagen door wil brengen: gluren naar karretjes heerlijk eten, work up your hunger, en dan in één keer de zeven bordjes bestellen die je na careful scrutiny hebt uitverkoren. Oh yes.




Daarna deze zaterdag vervolmaakt met een tochtje naar the Strand. Ik ben weer niet verder dan de eerste tafel gekomen. All my favorites are on it en alles wat ik nog niet heb gelezen moet minstens zo goed zijn als wat ik er wel van heb gelezen. A tree grows in Brooklyn beet de spits af en beloofde much more good to come. Heb me deze keer niet ingehouden, naar huis gegaan met vier boeken: Sylvia Plath.. iets met een Bell. De eerste pagina begon met het proces van de Rosenbergs en Plath rings a bell, should be good. The Virgin Suicides, Slaughterhouse five en Lord of the Flies... verdwenen allemaal van de tafel in mijn tas. Nu bezig in Slaughterhouse five, wonderlijk hoe goed het aansluit bij wat we behandelen in de les. Voldeed het bombarderen van Dresden aan de eisen gesteld aan the use of force within armed conflicts door The Hague Law? Waren de doelen waren militair? Werd er distinguished between legitimate military targets and illegimate targets, such as civilians? Did they choose the methods of warfare that produced the least necessary suffering? Je ne pense pas. Interessant!


Zondag: nog meer cultuur. Er was een arts festival in Brooklyn. We zijn afgereisd, loaded on pancakes and live country music om daarna met tevreden volle maag art galleries en live dance-, music- and comedyperformances af te gaan. Was érg leuk. Sommige kunst was seriously fucked up, dan besef je opeens dat je (gelukkig) een doodnormaal mens bent. Sommige kunst was adembenemend mooi en origineel. Het was vooral genieten van de sfeer, de mensen en de diversiteit. Het ene moment luister je naar schitterende klassieke muziek geïnspireerd door de roep van een vogel in de jungle van Costa Rica, 10 stappen verder en je luistert naar langharige, rockende jongelui. Weer 10 stappen verder en je staat tussen gebiologeerde kindertjes, die met hun mond open gapen naar een clown die fantastische trucs uithaalt met zijn bretels. En in Brooklyn Heights: aan het water en continu schitterend zicht op de Brooklyn Bridge. We zijn via de brug terug naar Manhattan gelopen, wil ik zeker nog een keer doen met zonsondergang en in het donker: móói!!




En toen was er weer een nieuwe week aangebroken, met veel regen. Gezien de de gecompliceerde logistiek van één koffer meenemen voor vier maanden in New York had ik bezuinigd op schoenen. De $15 gympies die ik hier had aangeschaft zijn na een dag regen van ellende uit elkaar gevallen. De hele dag met kleddernatte voeten op de universiteit gezeten. No fun.

's Avonds werden we vereerd met een bezoekje van de decaan en vice-decaan van de Rechtenfaculteit Amsterdam, die ons aangrepen als goed excuus om naar NY te komen. Toen het moment aanbrak waarop de decaan vroeg: hebben jullie nog vragen of opmerkingen, vloog mijn hand de lucht in, rolde er een hoop uit mijn mond en schokte ik de Amerikanen diep met een flinke portie Nederlandse directheid. We kunnen met gerust hart vaststellen dat de decaan nu op de hoogte is van alles wat er volgens Lara mis is met deze opleiding en dan vooral de toelatingsprocedure. Achteraf beetje geschrokken van mezelf, vooral door de geschokte gezichten om me heen, nog even excuses gaan aanbieden, maar geen zorgen: "Hollanders onder elkaar, we houden wel van wat directheid. Zeg, zou jij niet de vertegenwoordiger van de groep willen zijn?" Ha. Ha. Nee. Als ik me moet gaan bemoeien met de bureaucratie van de UvA word ik nog voortijdiger grijs. En kaal.

Dinsdag weer hard gestudeerd, is de enige 'lange' dag op de universiteit, de regen doorstaan op slippers wegens gebrek aan schoeisel.

Vandaag was het weer droog en had ik geen les, dus de kans gegrepen om regenlaarzen te gaan kopen, dat is hier doodnormale dracht als het regent en schijnbaar onmisbaar voor wanneer het gaat sneeuwen. Morgen barst het weer los volgens de forecast, maar ik ga de dag vrolijk tegemoet met droge voetjes!

As hip as they come for $15.

Tot gauw!