New York - de zesde week (oh jee, ik raak de tel kwijt!)

Lieve allemaal,

Maandagavond, oh oh, we zijn net een maand bezig en ik begin nu al lui te worden. Deze week was ook een niet extreem boeiende week om over te vertellen. Het was een lange, drukke week op de universiteit, tentamens gecombineerd met conferenties, weinig tijd gehad voor leuke dingen.

Maandag en dinsdag kan ik me niet eens herinneren, wat inhoudt dat ik ze hoogstwaarschijnlijk studerend in de bibliotheek heb doorgebracht. Een bibliotheek uitgerust met schommelstoelen, dus oh, wat een upgrade vanuit de kelder van de UvA.

Woensdag had ik het he-le-maal gehad met de bibliotheek, dus ben ik het leuke gaan combineren met het verplichte. Ik moet eerlijk toegeven dat toen mensen zeiden: "Ha, niet op NYU? Zonde hoor, dat zit bij Washington Square!" dat je net zo goed E = mc2 had kunnen zeggen, want het had geen betekenis voor me. Nu geef ik toe: Ok, ok.. Columbia moge dan wel Columbia zijn, maar het zit bij NYU vergeleken op een dodelijk saaie plek. Rondom Washington Sq. heb je het gevoel écht in New York te zijn. In het New York uit de Vogue, Elle e.a. Het New York waar je je een slobber voelt. Het New York met hippe boetiekjes afgewisseld door knusse restaurantjes. Het New York van 'de student'. Daar hebben wij ons als brutale Columbianers tussen gewaagd en hebben ons na een heerlijke lunch in een bakkerijtje (de eerste keer dat ik echt lekker brood at in NYC!) geïnstalleerd in een extreem hippe koffietent, waarin Apple oververtegenwoordigd was. Gelukkig hoefde ik me niet te schamen, want ik kwam met zo'n hipperd die ook in bezit is van een Mac. Pfffew!
Daar hebben we ons verschansd aan de bar met koffie (met versierde schuim, als in de reclame.. ik weet niet meer welke. Die ene met dat hartje in het schuim!) en oh yes, de peanutbutter cheesecake, don't bash it before you've tried it! Muziek stond erg hard, maar vonden wij niet erg want ze speelden LCD Soundsystem, Arcade Fire en Wilco. Dát is nog een studeren. Op de terugweg omhoog in de metro opgepikt door 8 advocaten die me zagen zeulen met mijn Law of Genocide boeken en dat als entertainment lawyers voor HBO hilarisch vonden. Alléén in New York.



Wijze woorden.



Donderdag was het een zware dag. We hadden een tweedaagse conferentie op West Point Military Academy en Columbia over hoe internationaal strafrecht en militair recht hand in hand gaan. Dat de eerste dag op een militaire basis was, was duidelijk. Aandraven op 0700 en weer thuis afgeleverd worden om 2300. Ieks! Maar we namen het met liefde, het was een enorme eer om aanwezig te zijn. Er waren veel grote namen die enorm veel interessante dingen hebben verteld, tenminste, dat wat ik ervan op heb gepikt op de momenten dat mijn ogen niet afdwaalden naar studenten in uniform (ja, ouders&grootouders: the good, bad and the ugly op deze blog!). Uiteraard heb ik oprecht hard mijn best gedaan heel hard te luisteren en er zoveel mogelijk van op te steken, maar zoals één van de sprekers treffend zei: "I wish they gave me a deck chair, so I could at least look at what goes straight over my head". Het ging me soms nogal boven de pet. Wat ik mezelf niet kwalijk nam op momenten dat John Altenburg, de authority voor de militaire commissies voor gedetineerden op Guantanamo, aan tafel zit met Judge O Gon Kwon, president van het Joegoslavië tribunaal zat. Overigens kwam er één moment waarop een boze academicus het rechtpraten van wat krom is van Altenburg niet meer kon hebben en iets riep in de trant van: "Right, holding persons indefinetely detained and giving them access to a court when an indefinite war ends, that's fair!". Waarop en oh, dit was zó typisch, Altenburg zei: "Our military commissions meet all the western standards of a fair trial." .....Just who are you kidding?!


Professor Meyer: Law of Genocide.



Vrijdag mochten we op een christelijker tijdstip aantreden op Columbia, om 9:00. De conferentie was zo aangepast, dat het precies 10 minuten voor de aanvang van ons tentamen afliep. Gelukkig hadden ze het mooiste voor het laatste bewaard. Er kwam een WO II veteraan vertellen, die tevens prosecuter voor de Nuremberg trials is geweest. Hállo! Wat een mannetje! Wat mij betreft hadden ze hem 5 uur mogen laten praten, ik ga ook zeker kijken of ik een paper kan schrijven over een related onderwerp en hopen hopen hopen dat ik nog een keer met hem mag praten. Deze man heeft de mens op zijn allerergst gezien, hij Nazi's opgepakt that pleaded non guilty terwijl ze nog niet de moeite hadden genomen de bergen lichamen te begraven, en deze man gelooft nergens meer in dan in vrede. En zijn boodschap was: "You guys, you have to keep believing, you háve to keep hoping. We will get to a world of peace ethics, instead of war ethics. You have to believe in the law." Reken maar dat dat diepe indruk maakte. Ik moest echt wat tranen wegslikken, en toen wist ik weer: Ja, hierom word ik gelukkig van mensenrechten en niet van ondernemingsrecht. Hier durven mensen nog idealistisch te zijn en te geloven dat de wereld met behulp van woorden een betere plek kan worden. Als deze man nog gelooft, wil ik met hem mee geloven.


Ben Ferencz: WO II veteraan en Nuremberg prosecutor.


En toen was het tijd om de brok in mijn keel weg te slikken en mijn tentamen te gaan maken. Ook een mooie ervaring. Op je eigen laptop, niks meer krassen, tipp-ex'en wegens dranghek vragen. Relaxed typen, wissen, vervangen, kopieren en plakken. En nog beter: er is geen fout antwoord. Om nog even één van de fantastische pluspunten van Amerikaans onderwijs te benadrukken: op rechtententamens is er geen antwoord. De casussen worden expres zo vaag gehouden dat je alle kanten op kunt argumenteren. En dat is dus ook de bedoeling. Je mag alles beweren wat je wilt, als je het maar overtuigend onderbouwd. Even wennen, want je zoekt toch het antwoord in de casus, en geloof me, leren voor een tentamen is een nieuwe ervaring, maar dit is wel waar het uiteindelijk om draait, niet? Ja, ik begrijp rustig aan wel waarom men $50.000 over heeft voor een universitaire opleiding in Amerika. Ze hebben er kaas van gegeten!


Het aanbreken van het weekend na een lange, brave week moest natuurlijk gepast gevierd worden. Wijn heeft rijkelijk gevloeid, we hebben uitgebreid gegeten, lachend geflirt met de waiter, getrakteerd op een fles gratis wijn en toetje, wat door Annemiek is beloond door achterlating van mijn nummer op de bon. It's New York baby! Doorgegaan naar een club op een rooftop, we hebben ons naar binnen geblufd: "We're on Bernadette's list!", rij voorbij gestevend, in de lift omhoog snel uit de truien en in de hakken geschoten om uit te stappen in een wildernis van pakken en (te) korte jurkjes en (te) hoge hakken. Ik even naar de wc, Annemiek binnen 30 sec. opgepikt door een pak. Of we gratis champagne wilden? Hell yeah! Huppatee, VIP ruimte in.. Lara spotte appletini's ipv champagne en was een gelukkig meisje. Vrolijk sippend op het drankje hebben we die man lekker laten opscheppen over hoeveel geld hij wel niet verdiende als banker.... investor..... ofzo. Na 2 drankjes, een joboffer op zijn legal department arriveerden onze vrienden, waarop wij blij zwaaiden, beleefd bedankten voor de gratis drank en verdwenen in de menigte. Alwaar we nog veel meer gratis drank troffen en een fantastische avond hebben gehad zonder ook maar een cent uit te geven. Het fenomeen promotor is iets wat geïmporteerd moet worden naar NL: mensen die geld verdienen per persoon die ze binnen krijgen, en die mensen binnen krijgen door ze de hele avond gratis drank te schenken. We kenden opeens 7 verschillende promotors en de drank vloeide.


Ei koffie, en kater.


De volgende ochtend viel zwaar, maar hey, that's why there's weekendbrunch! Een plek gevonden die om half 4 ook nog brunch serveerde en daarna met een volle maag en hernieuwde moed lekker gaan shoppen: what's new? Deze keer de east village verkend en mijn hart is nog steeds herstellende van alle schitterende kleren die ik heb moet laten hangen.

Zondag was weer een extreem luie dag: uitgeslapen, daarna was er het voornemen om weer in een coffeeshop te gaan studeren, welk voornemen heel snel vergeten werd zodra we langs een favoriet boetiekje liepen. It's tough on us...


Les over jus ad bellum vs jus d'orange.


Vandaag hadden we weer een verfrissende les, ook dit concept graag importeren naar NL: een werkgroep in een restaurant terwijl je een driegangenlunch geserveerd word. Nou, dan wil ik echt wel luisteren hoor. We hadden een paper voorbereid bij een leading scholar op het gebied van....... heerlijke salade.... pasta...... vers fruit. ok, misschien was ik lichtelijk afgeleid. But it's just asking for it: je zet een Santos niet aan tafel en verwacht dan nog dat ze nog luisteren. Daarna nog héél braaf, ik kan het wel, tot 9 uur zitten studeren in de bieb en morgen is mijn schommelstoel om 9 uur 's ochtends alweer bezet. Een mens leert balansen in New York: wat tijd voor de universiteit, wat tijd voor de stad.


PS. Ik weet het... de foto's, ik beloof beterschap... het was geen fotogenieke week :)